رسانه خبری شهرستان قروه

گزارش

یک کوچه و سه آبرودار؛ یک شهر و 509 پهلوان

کوچه به نام یکی از آنان است اما سه آبرودار دارد، آبرودارانی که افتخار محله شده‌اند و همسایه‌ها برایشان سنگ‌تمام گذاشته‌اند.

به گزارش سراب خبر به نقل از فارس،آدرسی که برایم آمده است این بود: «خیابان بوعلی، چهارراه پروین اعتصامی، کوچه شهید عزت‌الله مظفری»، به راه می‌افتم و پرسان‌پرسان خودم را به آن آدرس می‌رسانم، سرکوچه یک ساختمان بلند خودنمایی می‌کند که نامش کاشانه پدر است، تابلوی آبی‌رنگ اول کوچه نظرم را جلب می‌کند «کوچه شهید عزت‌الله مظفری»، به مقصد رسیده‌ام و از دور هیاهویی به چشم می‌خورد و رفت و آمدها حکایت از چیزی دارد.

کم کم نزدیک می‌شوم، تا رسیدن به جمعیت، فکرم مشغول روزهای کودکی می‌شود که مادر همیشه آدرس خانه را در جیبمان می‌گذاشت تا اگر گم شدیم نشانه‌ای داشته باشیم، یادم می‌آید عادت آن روزها با دوستانمان این بود که در مسیر مدرسه تا خانه نام کوچه‌ها، خیابان‌ها و میادین را به سرعت می‌خواندیم و رد می‌شدیم و از اینکه برخی معابر به نام کسانی بود که نمی‌شناختیم تعجب می‌کردیم.

اسم‌هایی مثل همین شهید عزت‌الله مظفری برایمان ناآشنا بود و تنها واژه آشنا کلمه شهید بود که بارها و بارها شنیده بودیم که رفته‌اند تا ما بمانیم، اما ما نمی‌دانستیم چرا باید کوچه‌ها به نام شهید باشد.

دیگر نزدیک جمعیت رسیده‌ام که بازهم سوال دوران کودکی در ذهنم پررنگ می‌شود و باز با خودم می‌گویم چرا به نام شهید؟

بنر بزرگی در انتهای کوچه به چشم می‌خورد که بر رویش نوشته‌اند: آبروی کوچه‌ها، افتخار محله و پایین این جمله، سه عکس درج شده، که اینگونه معرفی شده بودند: شهید عزت‌الله مظفری، شهید شکرالله مالکی و سردار شهید محمد جعفری.

جمعیت زیاد است و جا برای نشستن نیست، زیراندازهایی را در پیاده‌رو فرش می‌کنند تا کسی از میهمانان سرپا نماند، میزبانان چند نفری بیشتر نیستند، یک آقا و دو خانم جوان که با خوشرویی به میهمانان خوشآمد می‌گویند، دلهره خاصی در چهره‌هایشان نمایان است، انگار اضطراب این را دارند که مبادا نتوانند آبروداری کنند و مجلس آنگونه که باید برگزار نشود.

نوای قرآن بر فضا می‌نشیند و صوت زیبایی می‌خواند:« وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ‌اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ. و زنده بودن شهدا را بار دیکر متذکر می‌شود تا ما مپنداریم که شهدا رفته‌اند و ما مانده‌ایم، بلکه این زمان است که ما را با خود برده است و شهدا مانده‌اند.»

حالا نوبت قیام است تا با افتخار سرود ملی کشورمان را بشنویم و بر ایرانی بودن خود افتخار کنیم.

مجری سخن خود را اینگونه آغاز می‌کند: سلام بر آنان که کلام عشق گفتند و طریق دوست پیمودند؛ آنان که همواره در آرزوی باران، در خون خود جاری شدند و دشت عطشناک حیات را طی کردند، تا سرخی عشق را در بهار شقایق وسعت دهند! سلام ای اهالی خون، ای بیدهای مجنون، فصل بی‌تلاطم، اکنون، مدیون شماست، ای آشنایان همیشه دیروز، چقدر زیستن بی‌تبسّمتان، دشوار است.

تمام حواسم به سه عکس روی بنر انتهای کوچه است که گویا از کسی برای خیرمقدم دعوت می‌کنند، همان آقای جوانی است که به میهمان‌ها خوش‌آمد می‌گفت: خودش را اینگونه معرفی می‌کند: مهدی مظفری فرزند شهید عزت‌الله مظفری.

سوال ناجواب کودکی و حالم را در حرف‌های این فرزند شهید جست و جو می‌کنم که پاسخی دلنشین تمام دغدغه‌های این سوال را از بین می‌برد: کوچه‌هایمان را به نامتان کرده‌ایم تا یادمان نرود که شما رفتید تا ما بمانیم ... به نامتان آراستیم تا بدانیم که فراموش نکنیم برای چه رفتید... نامتان نقش بند کوچه‌هاست تا یادتان فراموشمان نشود...

مرگ بر آمریکا شعار فراموش نشدنی فرزندان شهدا و ملت ایران

صلابت این فرزند شهید، نمادی از بازماندگان کربلاست، چنان کوبنده سخن می‌گوید که حتی نمی‌توانی فکر کنی 36 سال است که طعم تلخ یتمی تمام وجودش را آزرده است.

ابتدا از شهادت پدر می‌گوید که 25 شهریور ماه سال 59 پس از پاکسازی شهر سنندج از لوث منافقین کوردل در حین بازگشت در نزدیکی روستای کرگ‌آباد دهگلان با منافقین درگیر و به فیض شهادت نائل می‌شود.

می‌گوید: آن زمان که پدر من و همه پدران آسمانی به ندای "هل من ناصر ینصرنی» ولی فقیه زمان خود لبیک گفتند، تا نوشیدن شهد شیرین شهادت پای عهد خود ماندند و امروز من و همه فرزندان شاهد با پدران آسمانی خود عهد می‌بندیم تا فرزند صالحی برای آن عزیزان، اسلام و انقلاب اسلامی باشیم و گوش به فرمان مطیع رهبر فرزانه انقلاب بمانیم.

و خطاب به پدر معنوی همه فرزندان شهدا، حضرت امام خامنه‌ای می‌گوید:

رهبرا! گر کرببلا نبوده‌ام اینک هستیم     

گر فکه و شلمچه نبوده‌ایم اینک هستیم

ای مردم عالم همگی گوش کنید

ما تا آخر عمر مطیع رهبر هستیم

و برای حسن ختام سخنانش از فراموش نشدن شعار مرگ بر آمریگا سخن می‌گوید و می‌افزاید: امام راحل فرمودند که اگر در سرتاسر آمریکا ماذنه بسازند و از آن اذان بگویند، شعار مرگ بر آمریکا شعار فراموش نشدنی ماست چون آمریکا شیطان بزرگ است.

پهلوانی به نام پدر

فاطمه جعفری نام دارد، فرزند سردار شهید محمد جعفری، فرمانده پیشمرگان کرد مسلمان.

فرمانده دلیر سپاه اسلام در راه تامین امنیت منطقه، در گرمای سوزان تابستان و سرمای سخت زمستان به دفاع از اسلام پرداخت تا خمینی(ره) تنها نماند.

این سرباز دلباخته اسلام و قرآن در ماه مبارک رمضان سال 1359 در روستای هوارپان از توابع بخش موچش کامیاران (جاده موچش ـ دهگلان) در درگیری با عوامل خودفروخته اسیر و زخمی شد و پس از بستن دست‌هایش به همراه دو یار باوفایش شهیدان مظفر صادقی و عبدالله حسین‌پناهی در هشتم مردادماه 59 پس از شکنجه توسط عمال استکبار، همچون مولایش حضرت علی(ع) با روزه خود را با شهادت افطار کرد.

فاطمه از روزهایی سخن می‌گوید که کودکی بیش نبود و سریالی به نام پهلوانان نمی‌میرند در خاطرش مانده است.

سریالی که پهلوانان تک‌تک کشته می‌شوند اما این با نام سریال همخوانی نداشته است و فاطمه که بزرگتر می‌شود، پدر خود را پهلوانی می‌یابد که نمرده است و برای همین، دیگر به نویسنده و کارگردان آن سریال خرده نمی‌گیرد، چون می‌داند که پهلوانان نمی‌میرند، مخصوصا که این پهلوان از جنس پدر باشد و تو هیچ‌گاه دست نوازشش را بر سرت احساس نکرده باشی.

شهیدی از جنس مردم

نوبت به معرفی سومین آبرودار محله می‌رسد، شهید شکرالله مالکی، دخترش آمنه پدر را معرفی می‌کند که در خانواده‌ای مذهبی چشم به دنیا می‌گشاید و از آغاز جوانی در فعالیت‌های سیاسی همراه و همگام با تظاهرات کنندگان می‌شود تا انقلاب به پیروزی برسد و پس از انقلاب به خیل پاسداران انقلاب اسلامی می‌پیوندد تا حافظ دستاوردهایی باشد که برای رسیدن به آن لاله‌های بسیاری پرپر شده‌اند.

جنگ فرا می‌رسد و عازم جبهه‌ها می‌شود در یکی از ماموریت‌ها در مسیر سنندج ـ قروه، در پی سانحه رانندگی، سرنوشتی زیبا به نام شهادت برایش رقم می‌خورد.

هرچه داریم، از شهدا داریم

از تبار عاشوراییان بودند و از نسل مالک و عمار و میثم.

خاکریزها، از شور و شوق جوانی‌شان، رونق یافته بود و بازار اخلاص، از هر زمانی گرم‌تر به نظر می‌رسید، باید باور کرد که در یلدای بلند عشق، جوان‌هایمان یک شبه ره صدساله پیمودند.

سربازارن درون گهواره‌ها، در مکتب جماران، مشق عشق آموختند تا مصلحان عارفی باشند که معادلات پوچ دنیای تزویر را به سخره بگیرند و پیشانی بلند غیرت را به آفتاب همت خویش، نورباران کنند.

آنچه از شکوه ایمان و رستگاری آزادبودن در سینه پاک روزگارمان جاری است، از برکت نفوس روحانی و حضور آسمانی شهداست.

 نامتان آبروی کوچه‌هاست و افتخار محله‌هایمان، هرگز مباد که از نام و یادتان غافل شویم.

می‌بالم که این شهرستان، 509 آبرودار دارد و تمامی کوچه‌هایشان منور به نامی از نام‌های زیبای شماست.

به یاد شما با هزار و 112 شهید زنده و 90 آزاده سرافراز عهد می‌بندیم تا نگذاریم آب در دل 6 هزار خانواده ایثارگر شما تکان بخورد، می‌دانیم که تنها خواسته شما این است که پشت ولایت فقیه باشیم، پس هستیم و می‌مانیم چون شما رفتید تا ما بمانیم.

انتهای پیام/

برچسب ها :

نظرات کاربران :

دیدگاه های ارسالی شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد.
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

نام	*
کد امنیتی