رسانه خبری شهرستان قروه

عید نوروز در کردستان / از سمنوپزان تا مراسم میرنوروزی

در مناطق کردنشین مراسم‌هایی همچون میرنوروزی در نزدیکی فصل بهار و اواخر اسفند انجام می‌شد که نشان آمدن بهار برای قوم کرد بود.

به گزارش سراب خبر، عید نوروز هنگامی برگزار می‌شود که جهان از کدورت زمستان رها شده و زمین به سبزه و گل آراسته می‌شود و به گفته ابوریحان بیرونی، نوروز پیشانی سال نو است.

امروز در استقبال عید، پرنده‌تر از همیشه، رهاتر از پرواز در سایه خورشید به تسخیر آسمان می‌رویم و زلال می‌شویم آن قدر که پرندگان از هر کجا که آسمان را شروع کنند بر شانه‌های ما فرود بیایند و ما بودنمان را جشن می‌گیریم.

نوروز نماد تجدید سالی دیگر، در دل هر فرد ایرانی ایجاد جنبش و انبساط می‌کند. عید نوروز که در آغاز فصل بهار و موسم بیداری طبیعت برپا می‌شود، عیدی طبیعی و وصفی است.

در این عید جلوه شورانگیز کوه و هامون و سرسبزی چمن و بوستان با شور و شعف دل‌ها هم‌آهنگ شده و فضای ایران را پر از سرور و شادی می‌کند هر ایرانی به داشتن چنین عیدی سربلند است.

عید نوروز از نخستین روز فروردین شروع شده و تا چند روز ادامه پیدا می‌کند، خود نماینده قریحه و ذوق سرشار ملت کهن ایران است و در میان اعیاد سایر ملل کمتر نظیر آن را می‌توان یافت.

نوروز یکی از اعیاد و از بهترین یادگارهای ملی بسیار قدیم ماست. واژه نوروز ما را به یاد سفره هفت‌سین، ماهی قرمز، سبزه، چهارشنبه سوری، سیزده ‌به در، خرید شب عید، لبخندهای شیرین کودکانه که تا بهشت امتداد دارند، دست‌های بهار آوری که از آسمان بازگشته و بوی باران می‌دهند، نگاه‌هایی که دریا را به موج کشانده و شادی‌هایی که انسان را دو رکعت فراتر از خاک به تماشای خود و جهان پیرامونش می‌کشاند، می‌اندازد.

عید بهانه است، مهم پاکی دل‌ها و خلوص نیت آدم‌هاست. چه فرقی می‌کند کدام سنگ‌ریزه را در سیزده به در به کدام سمت پرتاب کرده باشی، مهم این است که خداوند به برکت عظمت و جلال و جبروتش بهار دیگری را برای ما رقم زده، باید به انتشار مهربانی، به تکثیر لبخند و انبساط عشق کمر همت ببندیم و دل‌های‌مان را نذر اولین پرندگانی کنیم که بال‌هایشان بوی خیس باران می‌دهند.

عید نوروز در کردستان

در کردستان همانند دیگر شهرهای ایران رسم و رسوم خاصی برای برگزاری عید نوروز وجود دارد، از جمله این‌ها مراسم سمنوپزان است.

از نیمه اسفند ماه زنان گندم و دانه کنجد را چند روز در آب خیسانده و در دیگ‌های بزرگی می‌پختند چون آماده کردن سمنو چند روز طول می‌کشید.

کاشتن دانه‌های عدس، گندم و خصوصا کنجد برای تهیه سبزه سال نو از دیگر هنرهای خانم‌های کدبانو و هنرمند کرد است، سبزه کنجد روی ظروف شیشه‌ای و سفالی ظرافت خاص خود را دارد.

هنر بچه‌ها در این روز تهیه نوروزنامه بود، نوروزنامه عبارت از صفحه سفیدی بود که تصاویری مانند سماور، قلیان، تخم‌مرغ رنگی، شکلات، ماهی قرمز و گل‌های رنگی نقاشی می‌شد و پایین هر صفحه با اشعاری آن را تزیین می‌کردند بچه‌ها این اشکال را که نوروزنامه نام گرفته بود هنگام تحویل سال نو به پدر و مادر خود می‌دادند و عیدی از آنها می‌گرفتند.

خانه‌تکانی و نظافت منزل، رنگ کردن دیوارها، خرید گلدان و گل‌های رنگی جلوه خاصی به حیاط و منازل می‌داد که خود خبر از تازگی، نو شدن و پایان سوز و سرمای زمستان می‌داد.

در مناطق کردنشین مراسم‌های همچون میر نوروزی در نزدیکی فصل بهار و اواخر اسفند انجام می‌شد که نشان آمدن بهار برای قوم کرد بود.

خوانچه‌هایی برای تازه عروس‌های نامزد شده و دخترانی که در خانه شوهر بودند تهیه می‌شد که در آن شکلات و شیرینی، دستمال و عطر، طلاوپارچه‌های رنگی برای تهیه لباس کردی و از همه مهم‌تر سیب زرورق شده قرار می‌دادند و روی خوانچه را با توری قرمز می‌پوشاندند.

در شب نوروز بوته‌های خار آماده شده توسط پدر خانواده که از دشت و صحرا جمع‌آوری کرده بود آتش زده می‌شد در مناطق کردنشین روشن کردن آتش مخصوص شب نوروز بود.

شام شب عید، حلوا بود زنان برای صبحانه و نهار روز عید پلو خورشت‌بار می‌گذاشتند، همسایه‌ها و مردان فامیل اغلب اولین روز نوروز به شکل دسته‌جمعی برای عید دیدنی به دیدن هم می‌رفتند و حتما از این غذای صبح عید میل می‌کردند.

چیدن سفره هفت‌سین در خانه‌ها حال و هوای دیگری داشت، سفره‌ای که از لطف و برکت خداوندی پر بود.

سفره‌ای با آینه و دو طرف آن شمعدان کرسی قرآن مقابل این‌ها، تنگ‌ماهی قرمز، سیر و سماق و سرکه، سمنو، سبزه و سکه هر کدام از این‌ها سمبل پاکی و روشنایی و سرسبزی بود تخم‌مرغ‌های رنگی که با پوست پیاز و پوست خشکیده انار رنگ می‌شد خود دریایی از عشق و خاطره بود.

پدر خانواده وضو می‌گرفت و هنگام تحویل سال نو سر سفره هفت‌سین برای اعضای خانواده و اقوام و آشنایان دعا می‌کرد، پول‌های تازه‌ای لابه‌لای صفحات قرآن قرار می‌داد و یکی‌یکی، آنها را به اعضای خانواده و دیگر بچه‌هایی که در طول عید به خانه آن‌ها می‌آمدند "نوروزانه" می‌داد.

زنان به دشت و صحرا می‌رفتند همراه خود قیچی در دست کمی از موی سر بچه‌های کوچک را قیچی کرده و دور می‌انداختند با این کار اعتقاد داشتند درد و ناراحتی را به دست نسیم باد و امواج رودخانه‌ها می‌سپارند.

برچسب ها :

نظرات کاربران :

دیدگاه های ارسالی شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد.
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

نام	*
کد امنیتی