رسانه خبری شهرستان قروه

یادداشت دانشجوی معلول کردستانی

اگر مرهم نیستید لطفا نمک هم نباشید/چیزی جز آه و افسوس

دانشجوی معلول کردستانی نوشت: آقایان مسئول ما باید بدانند مشکلات معلولین با یک جشن و مراسم روتین حل نخواهد شد و اگر مرهم نیستند لطفا نمک هم نباشند.

به گزارش سراب خبر به نقل از کرددانش  پدرام یوسفی دانشجوی معلول دانشگاه علمی کاربردی فرهنگ و هنر سروش کردستان در یادداشتی به مشکلات معلولین در جامعه پرداخته است.

متن کامل این یادداشت در زیر امده است:

هر ساله سوم دسامبر یا همان 12 آذر را برای گرامیداشت معلولین در سراسر جهان جشن میگیرند, در کشورهای مختلف این مراسم به شکل های متفاوت معلولین را به زندگی امیدوار میکنند مثلا با رونمایی از فناوری های جدید برای تسهیل زندگی معلولین و یا انتخاب معلول سال و..... به آنها یادآوری میکنند که دیگران به یادشان هستند و برایشان احترام قائل هستند و همین باعث شادی و نشاط و تحرک معلولین میشود و از آنها انسانی مفید میسازد.

در کشور ماهم این مراسم هرسال برگزار میشود و مسوولان همه متفق‌القول به اینکه باید مشکلات را حل کنیم، اذعان دارن, در این روز مسئولین تعدادی را دور خود جمع کرده و با گفتن جمله خواستن توانستن است و معلولیت محدودیت نیست برای خود دست زده و با دادن چند جایزه ناچیز و چند لوح تقدیر به چند معلول ختم قائله میکنند تا سال بعد و باز روز از نو روزی نو...فاصله اقدام وعمل مسئولین ما فاصله از زمین تا خداست,  در کل  کشور تنها عده کمی به معلولین فکر میکند .

بارزترین مشکل حضور یک معلول در اجتماع مناسب نبودن خیابان ها، کوچه ها، اماکن، سازمان ها، سیستم حمل و نقل، و کلیه اموری است که یک فرد برای انجام امور روزمره با آنها سروکار دارد. چند مثال واضح برای درک بیشتر موضوع میزنم:

• پیاده روهای ما برای ویلچر مناسب نیستند در تمامی پیاده رو ها دشمن اصلی یعنی پله وجود دارد آن هم پله هایی که انسان سالم را نیز دچار مشکل میکند و پیاده رو مناسب خیلی کم و انگشت شمار است.
•  تاکسی مناسب یا اتوبوس مناسب برای معلولین وجود ندارد این باعث شده که معلولین دچار مشکل شدید شوند طوریکه رانندگان به سوار کردن آنها رغبت نشان نمیدهند یا خواستار مبالغ گزاف هستند وهمیشه برایشان احساس سرخوردگی و سربار بودن بجا میماند.
• فضای نامناسب دانشگاها و مدارس آنها را از تحصیل باز میدارد
• کمبود آسانسور در اماکن عمومی و سازمان ها که کارهای معلولین را با مشکل دچار کرده
• قیمت گزاف ویلچر برقی
• نبود اماکن ورزشی تفریحی
• و...

جدا از اینها مشکلات کار و اشتغال که سر دراز دارد معلولین هیچ وقت به استقلال فردی نمیرسند و بخاطر همین همه آنها را برای ازدواج و اداره زندگی با مشکل مواجه کرده و حس اضافی بودن به آنها القا میکند برای همین کلا در کنج خانه منزوی میمانند.

اشتغال هر فرد، موجب استقلال اقتصادی او می شود. داشتن شغل، به شخص هویت و تشخّص اجتماعی بخشیده و در او، اعتماد به نفس به وجود می آورد. متأسفانه تعداد زیادی از معلولان،به رغم گذراندن دوره های تحصیلات عالی و کسب دانش و مهارت لازم، نمی توانند به اشتغال مناسب برسند. در زمینه اشتغال زایی برای معلولان، تبعیض فاحشی وجود دارد در صورتی که براساس قانون، دولت موظف است سه درصد از اشتغال را به معلولان اختصاص دهد، ولی این قانون تاکنون به صورت مطلوب اجرا نشده و شاهدیم که موضوع اشتغال معلولان، با بی مهری روبه رو گردیده است. به ناچار تعداد قابل توجهی از آنان، باید بیشترین وقت خود را در میان خانوده سپری کرده و زندگی خود را به سختی ادامه دهند.

آقایان مسئول ما باید بدانند این مشکلات با یک جشن و مراسم حل نخواهد شد و هر روز بار روانی بیشتری به معلولین اضافه میکند و چیزی جز آه و افسوس برای آنها ندارد.

لطفا اگر مرهم نیستید نمک هم نشوید چون با حلوا حلوا دهن شیرین نمی شود بجای حرف های قشنگ عمل کنید...

ای کاش همگی احساس مسوولیت کنیم و بار سنگین مسوولیت رسیدگی به مشکلات را فقط بر عهده شخص، نهاد یا سازمان خاصی قرار ندهیم. ای کاش حیطه مسوولیت هایمان را وسیع گردانیم و برای داشتن یک زندگی سرشار از آرامش و آسایش به فکر همنوع خود نیز باشیم و این نکته را فراموش نکنیم که شاید خدای ناکرده روزی ما نیز طعم معلولیت را بچشیم.

ای کاش دایره دیدمان را وسیع گردانیم و فرهنگ درک معلولیت و برخورد با اقشار مختلف معلولین را بیاموزیم و به فرزندانمان نیز آموزش دهیم. ای کاش باور کنیم شاید در پس بسیاری از جسم های ناتوان و آسیب پذیر، روحی بزرگ و افکاری والا نهفته باشد و ای کاش یاد بگیریم که خیلی راحت از کنار مسائل عبور نکنیم.

امروز همه می‌دانند که مدرسه، دانشگاه، کتابخانه، اتوبوس، مترو، قطار، سینما، پارک و … و هر گونه امکان عمومی باید در دسترس همهء آدم‌‌های معلول و_ غیر معلول باشد. امروز. این روزها. اکنون. حالا. از همین حالا و برای همیشه افراد دارای معلولیت را باور کنیم و برای رسیدن به آرمانمان، شهر بدون پله، تلاش کنیم. شهری که در آن پله‌های “آن‌ها نمی‌توانند، آن‌ها‌ ناتوانند” از ذهن آدم‌ها پاک شده است، شهری که در آن همه با هم با فرصت‌های برابر زندگی می‌کنیم و دیگر هیچ وقت به خاطر پله‌ها به توانایی آدم‌ها شک نمی‌کنیم.

حرف آخر روز جهانی معلولین تلنگریست برای مسئولین که به یاد بیاورند معلول هم انسان است باید زندگی کند

به امید فردایی بهتر برای معلولین ایرانی(گلادیاتورها)که کم نمیاورند و میجنگند روزتون مبارک

پدرام یوسفی دانشجوی دانشگاه علمی کاربردی فرهنگ و هنر سروش کردستان

برچسب ها :

نظرات کاربران :

دیدگاه های ارسالی شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد.
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

نام	*
کد امنیتی