رسانه خبری شهرستان قروه

یکی از همرزمان شهید علی پویا:

رشادت شهید علی پویا در منطقه عملیاتی شمال غرب (پایگاه شریف) مثال زدنی بود

شهید علی پویا در آن لحظات مدام از این سنگر به آن سنگر می رفت و از مواضع مختلفی به سمت نیروهای ضد انقلاب آتش می گشود، شاید اگر شهید پویا آن شب نبود، پایگاه شریف ـ منطقه عملیاتی شمال غرب ـ حتماً سقوط می کرد. رشادت و از جان گذشتگی شهید پویا باعث شد نیروهای ضد انقلاب بعد از نزدیک به 4 ساعت درگیری، از اطراف پایگاه متواری شوند.

به گزارش سراب خبر، یکی از همرزمان شهید علی پویا در گفت و گو با خبرنگار  گفت: شهید علی پویا را از سال های ورودش به دبیرستان سپاه می شناختم. شهید پویا بعد از اتمام تحصیلات دبیرستان سپاه وارد گردان شویشه شد و در عملیات های کمین و گشت و جوله حضور فعال داشت.

لبخند زیبای شهید پویا هیچ گاه از روی صورتش محو نمی شد و در سخت ترین شرایط نیز با تبسمی که مهرش به دل آدمی می نشست، از سختی مشکلات کم می کرد و با روحیه بالایی که داشت نقطه قوتی می شد برای نیروهایی که در کنار ایشان از خاک ایران اسلامی دفاع می کردند.

شهید پویا در سال تحصیلی 85 ـ 86 در رشته فوریت های پزشکی دانشگاه بقیة الله تهران قبول و وارد دانشگاه شد و بعد از اخذ مدرک فوق دیپلم جهت ادامه خدمت یک بار دیگر راهی لشکر عملیاتی 22 بیت المقدس شد.

شهید پویا علی رغم اینکه می توانست در بهداری لشکر مشغول خدمتش شود، اما به واسطه عشق و علاقه ای که به خدمت در یگان های رزمی داشت، با پشت سر نهادن دوره اطلاعات، وارد معاونت اطلاعات لشکر شد و در طول خدمتش در معاونت اطلاعات مجاهدت و رشادت های فراموش نشدنی از خود به یادگار گذاشت.

رشادت شهید علی پویا در درگیری مردادماه سال 1390 در منطقه عملیاتی شمال غرب (پایگاه شریف) که تا آخرین گلوله از پایگاه دفاع کرد را هیچ گاه فراموش نمی کنم. مدتی بود که ما به منطقه شمال غرب کشور اعزام شده بودیم تا تحرکات ضد انقلاب(گروهک پژاک) را زیر نظر بگیریم ـ تیرماه سال 1390ـ .

پایگاه شریف در نقطه صفر مرزی قرار داشت و ما به این منطقه اعزام شده بودیم تا تحرکات جدید گروهک های ضد انقلاب را زیر نظر بگیریم. شهید اسماعیل کرمی نیز در این عملیات ما را همراهی می کرد. شهید اسماعیل کرمی بسیار خون گرم بود و خیلی زود با افرادی که در کنارش بودند گرم می گرفت و با توجه به اینکه خوش صحبت نیز بود، مجلس را به دست می گرفت و در مأموریت ها اجازه نمی داد کسی احساس غریبی کند.

شهیدان اسماعیل کرمی و علی پویا و چند نفر دیگر که از جمله زنده ترین نیروهای یگان شناسایی محسوب می شدند و هر لحظه امکان داشت برای انجام مأموریت شناسایی پایگاه را ترک کنند. به همین خاطر با آمادگی کامل در پایگاه حضور داشتند.

چند روزی می شد که در پایگاه شریف مستقر شده بودیم و مشغول انجام مأموریت های محوله بودیم که یک شب ساعت 3 بامداد پایگاه مورد حمله نیروهای گروهک پژاک قرار گرفت ـ دوم مرداد ماه سال 1390ـ . با شنیدن صدای اولین گلوله خیلی سریع خودمان را به سنگرها و مواضعی که از قبل در نظر گرفته بودیم رساندیم و به دفاع از پایگاه مشغول شدیم.

هوا به شدت تاریک بود و چشم چشم را نمی دید. نیروهای گروهک پژاک از پنج و یا شش موضع ما را هدف گلوله قرار داده بودند و این نشان می داد که تعداد نیروهای دشمن نیز باید زیاد باشد. از هر سمتی گلوله می بارید و ما باید سریع تغییر موضع می دادیم؛ همین که من خواستم به سنگر دیگری بروم از ناحیه ران و ساق پای راستم مورد هدف قرار گرفتم و به شدت مجروح شدم. شدت جراحت ران پایم این احتمال را افزایش می داد که بوسیله قناصه مورد هدف قرار گرفته باشم.

شهید اسماعیل کرمی در سنگر کناری نشسته بود و همین که دید مجروح شده ام دستش را دور گردنم انداخت و به من گفت: به حالت سینه خیز خودت را عقب بکش و روی زخمت را ببند تا خون ریزی قطع شود.

من در حالیکه به سختی خودم را عقب می کشیدم، یک آن متوجه ناله های شهید اسماعیل کرمی شدم. شهید کرمی از ناحیه شکم مورد هدف گلوله قرار گرفته بود. من با یک تیکه پارچه روی زخمم را بستم. در همین لحظه شهید علی پویا بر بالینم حاضر شد و گفت: سعی کن حرکت نکنی و به هیچ وجه آب نخور تا خونریزیت به طور کامل قطع شود، بعد از چند دقیقه برایت یک خوردنی شیرین می آورم تا حالت بهتر شود.

شهید پویا دوره فوریت های پزشکی را دانشگاه بقیة الله تهران سپری کرده بود و به همین خاطر علی رغم عطشی که داشتم لب به آب نمی زدم. شنیدن ناله های شهید کرمی قلبم را جریحه دار می کرد، ولی کاری از من ساخته نبود و فقط می توانستم برایش دعا کنم.

شهید علی پویا خیلی سریع خودش را به شهید اسماعیل کرمی رساند و زخمش را بست، ولی شدت خونریزی شهید کرمی شدید بود و از طرف دیگر امکان اعزام به بیمارستان وجود نداشت. ولی در طول مدتی که شهید کرمی درد می کشید، شهید پویا هم چون پروانه ای که گرد شمع می چرخد، دور شهید کرمی می چرخید.

شهید علی پویا در آن لحظات مدام از این سنگر به آن سنگر می رفت و از مواضع مختلفی به سمت نیروهای ضد انقلاب آتش می گشود، شاید اگر شهید پویا آن شب نبود، پایگاه حتماً سقوط می کرد. رشادت و از جان گذشتگی شهید پویا باعث شد نیروهای ضد انقلاب فکر ورود به پایگاه را از سر خارج کنند و بعد از نزدیک به 4 ساعت درگیری، از اطراف پایگاه متواری شوند.

شهید علی پویا در شب درگیری بین تک تک سنگرها مهمات تقسیم می کرد و با این کارش جانش را کف دستش گرفته بود تا اجازه ندهد پایگاه سقوط کند. سرکشی به زخمی ها رسیدگی به وضع مجروحین یکی دیگر از کارهای شهید علی پویا بود که باعث می شد شهید پویا بدون هیچ واهمه ای مدام از این سنگر به آن سنگر برود.

شجاعت، دلاوری و خوش رفتاری شهید پویا باعث شده بود نیروها با روحیه بالایی از پایگاه دفاع کنند. در حین درگیری وقتی چهره آرام و متین شهید پویا را می دیدم، ناخود آگاه آرام می شدم. شهید پویا در عین حال که اسلحه به دست داشت و از پایگاه دفاع می کرد، مدام به مجروحین مراجعه می کرد و جویای حالشان می شد.

مدت زمان درگیری طولانی شده بود و به همین دلیل هم شهید اسماعیل کرمی بر اثر خونریزی زیاد حدود ساعت 6 صبح بعد از سه ساعت خونریزی بال در بال ملائک گشود و به برادر شهیدش ـ فرهنگ کرمی ـ پیوست.

شهید علی پویا تمام تلاشش را برای زنده ماندن دوست شهیدش انجام داده بود، ولی تا مدت ها احساس ناراحتی می کرد که چرا نتوانسته است به دوست شهیدش کمک کند. شهید پویا هیچ نوع امکانات پزشکی برای قطع کردن خون ریزی شهید کرمی نداشت، ولی با این حال تمام تلاشش را می کرد تا بتواند هوشیاری شهید کرمی را تا رسیدن نیروهای کمکی بالا نگه دارد، ولی قسمت این بود که ما با یکی از بهترین دوست هایمان برای همیشه خداحافظی کنیم.

منبع:  پیشمرگ روح الله 

برچسب ها :

نظرات کاربران :

دیدگاه های ارسالی شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد.
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

نام	*
کد امنیتی